Lieke is een actieve en sportieve dertiger met een drukke baan bij de Veiligheidsregio. Al meteen in de eerste golf van voorjaar 2020 raakt ze besmet. Artsen weten zich nog geen raad met deze nieuwe, onbekende ziekte. Als Lieke bang en heel benauwd de huisartsenpost belt, moet ze door de telefoon hijgen. Longontsteking luidt de diagnose op afstand. Het begin van een lange en moeizame weg.
‘Half maart werd ik heftig ziek. Erge hoofdpijn, keelpijn en vermoeid. Een paar dagen later was ik benauwd en kreeg ik ook koorts. Ik was zo benauwd dat ik ‘s nachts uit het raam heb gehangen om lucht te krijgen. Ik woon alleen en dat was heel angstig. Durfde ’s nachts de deur niet op het nachtslot te doen. Ook de huisartsenpost had geen idee wat te doen. Ik had absoluut geen energie, moest de trap in vijf etappes op. Zorgverleners zeiden steeds dat wanneer er verandering optrad, ik weer moest bellen. Maar dan zeiden ze nog steeds dat ze niets voor me konden doen. Ze wisten het ook niet.’
Alles werd anders
De heftigheid gaat er na enkele weken af, maar helemaal herstelt Lieke niet. Vermoeidheid, kortademigheid en duizeligheid blijven. Door de drukte op het werk en de afwezigheid van meer zieke collega’s, gaat ze toch aan de slag. De Veiligheidsregio en het crisisteam van de GHOR waar Lieke voor werkt, bevinden zich immers in het oog van de storm. Daar voelt ze zich verantwoordelijk voor. ‘Mijn motto was: als ik kan dan ga ik, maar dat heeft me weinig goeds gebracht. Door om zeven uur al naar bed te gaan en mijn sociale leven stil te leggen, heb ik het volgehouden tot en met december. Toen had ik helemaal geen energie meer. Onderweg naar mijn vriend in het zuiden ging het zo slecht met me dat ik bijna in de vangrail belandde. Vanaf dat moment werd alles anders.’
Burn-out
De huisarts constateert een burn-out en legt geen enkele relatie met de klachten die al bijna een jaar aanhouden sinds de coronabesmetting. ‘Pas in februari vertelde een longarts mij dat er sprake was van long covid en hij adviseerde fysiotherapie. Maar dat ging helemaal niet. Mijn conditie verbeterde wel wat, maar ik kon absoluut niet tegen al het lawaai daar. Ik raakte volledig overprikkeld en uitgeput. Maar ik moest deze behandeling proberen voor ik in aanmerking kwam voor iets anders.’
Terugval
De vaccinatie brengt een nieuw dieptepunt. ‘Ik werd er doodziek van. Met dezelfde klachten als na de besmetting. Maar ik wil nooit meer corona, dus ik heb toch die tweede prik genomen. Daar heb ik gelukkig minder last van gehad. In augustus ben ik met een revalidatietraject begonnen bij Beatrixoord van het UMCG. Ondanks nachtmerries en slapeloosheid, had ik het idee dat ik vooruit ging. En toen kwam de terugval. Inmiddels ben ik drie weken niet meer geweest en heb ik uitsluitend telefonisch contact. Voor wat coaching op afstand. Ik moet eerst op krachten komen. Je kunt pas herstellen als je een stukje kunt lopen, luidt het advies.’
Onzekerheid knaagt
‘Ik heb het moeilijk met die terugval. Ik ben me maar gaan verdiepen in het wetenschappelijk onderzoek dat nu plaatsvindt. Want alleen maar op de bank zitten en nagenoeg niets doen, vind ik heel lastig. Van mijn werkgever krijg ik alle ruimte, maar er moet natuurlijk wel iets gebeuren. Tot ik startte met het revalidatieprogramma, werkte ik nog wel wat thuis. Maar daar ben ik op advies van mijn revalidatieteam mee gestopt. Ik kon het revalidatieprogramma en mijn lage energieniveau niet combineren met werken. Nu mijn revalidatieprogramma is gestopt, bouw ik weer langzaam op. Het maakt ook onzeker. Horen al die klachten wel bij long covid? Niemand die er met enige zekerheid iets over kan vertellen. Veel zorgverleners zijn maar matig op de hoogte. Die onzekerheid knaagt.’
