Tot ze post-COVID kreeg was Ans Willy Wildschut een sociaal actieve vrouw. Naast haar werk op de dagbehandeling van een verpleeghuis, drie dagen per week, speelde ze bij een muziekvereniging, deed ze bestuurswerk en volgde ze een naaicursus. Dat zit er nu allemaal niet meer in. Ze wordt vlug moe, heeft veel last van haar longen en raakt snel overprikkeld. Toch lukt het haar inmiddels weer om wat te genieten en er het beste van te maken. Dat ging echter niet vanzelf.
Steeds te zwaar
In maart 2022 was het hele gezin de pineut. Nadat haar man en dochters al snel herstelden van corona, ging het met Ans Willy van kwaad tot erger. Op aandringen van haar werkgever en de arbo-arts deed ze verschillende pogingen te re-integreren. Ze kreeg steeds wat lichter werk, maar ook dan gaf haar lichaam aan dat het toch weer te zwaar was. Zelfs van licht administratief werk kreeg ze hevige migraine-aanvallen. “Maar ja, je wilt toch doorzetten, dat zit nu eenmaal in je karakter. Pas in tweede instantie kreeg ik een arbo-arts die het wél begreep en me juist adviseerde om rust te pakken.”
Hulp gevraagd en gekregen
Het is rond dát moment, najaar 2023, dat ze zich aanmeldt bij C-support. “Even later kreeg ik een telefoontje van iemand die zei: ‘U heeft hulp gevraagd, nou hier ben ik dan’. Dat was Karla, vanaf dat moment mijn nazorgadviseur. Op basis van mijn verhaal adviseerde ze me echt te stoppen met re-integreren, om verdere terugval te voorkomen. Omdat ik niet veel informatie ineens kon verwerken, loodste ze me vervolgens stap voor stap door het proces van de WIA-aanvraag. Ik was zó blij toen ik medio 2024 werd afgekeurd.”
Redding
“Toen ik amper nog honderd meter kon lopen, was het ook Karla die me heeft aangemoedigd om een scootmobiel aan te vragen. Ze begreep al snel hoe ik in elkaar zit en kon daar goed mee omgaan. Met die scootmobiel op pad gaan, daar schaamde ik me in het begin best voor, maar het is wel mijn redding geweest. Mijn wereld was zó klein geworden. Nu kon ik weer met mijn man samen de hond uitlaten en kwam ik op andere plekken, een beetje onder de mensen. Al is het me nog altijd snel te druk.” Haar scootmobiel roept ook vragen op. Voor Ans Willy aanleiding om te vertellen wat haar is overkomen en wat post-COVID met je kan doen. “Ik vind mezelf echt niet zielig, maar over post-COVID moet wel meer bekend worden.”
Gaandeweg iets beter
Sinds ze de stress van het dreigende ontslag achter zich kon laten, gaat het gaandeweg iets beter met Ans Willy. “Ik zit nu niet meer zo diep als tijdens de re-integratie, kan weer wat meer van de dingen genieten. Ook kan ik alweer wat verder lopen, zeg 500 meter, en pas heb ik voor het eerst weer een stukje gefietst. Elektrisch uiteraard en heel voorzichtig, want ik heb nog steeds last van mijn evenwicht. Naar een verjaardag kan ik ook weer mee, al ga ik dan wel eerder naar huis. Het is echt voortdurend kiezen tussen wat je wel en niet kunt. En dat gaat me steeds beter af.”
Wat nog wél kan
Sinds kort gaat ze naar een medisch-maatschappelijk werker. ” Ik vind het nog steeds moeilijk om op tijd rust te nemen en echt te ontspannen. Zij helpt me het ‘moeten’ los te laten en het leven meer te accepteren zoals het nu is. Je moet er toch het beste uithalen en vooral kijken wat nog wél kan. Zo ben ik nu toch weer met mijn naaimachine in de weer. Niet te lang, steeds een half uurtje, en geen nieuwe dingen aan gaan, geen ingewikkelde patronen.”
Goed gevoel
“Zo ben ik nu twee soorten tasjes gaan maken, die ik aanbied via mijn Facebookpagina. Daar heb ik plezier in, dat geeft me voldoening. Zelf hoef ik er niets aan over te houden, ik heb gewoon mijn uitkering. Toen moest ik bedenken wat voor mij een goed doel is. En wie heeft mij de laatste tijd het meest geholpen? Dat is dan toch C-support, met stip op nummer 1. Dus daar gaat nu de opbrengst naartoe. Dat geeft mij een goed gevoel.”
