Twee en een half jaar leven met Post-COVID
Astrid is haar hele leven al geïnteresseerd in kunst. Toch koos zij in eerste instantie voor andere opleidingen die haar uiteindelijk geen van allen de voldoening gaven die zij zocht. Dat deed de Kunstacademie die zij in Rotterdam volgde wel. Klaar met haar studie was het lastig om te leven van de kunst. Verschillende banen volgden elkaar op totdat ze terecht kwam in de hulpverlening. Eerst moeilijk opvoedbare jongeren, daarna vrouwenopvang, een inloophuis voor jonge moeders en uiteindelijk de crisisopvang. Jarenlang werkte ze 24 uur als maatschappelijk werker en combineerde dit met haar kunstenaarschap. Een druk leven, waar ze volop van genoot.
Drie jaar geleden zei Astrid haar vaste baan op om bij een andere maatschappelijke organisatie als ambulant maatschappelijk werker aan de slag te gaan. Ze kreeg een jaarcontract maar had de pech na een half jaar ziek te worden. Astrid liep in totaal vier keer corona op, waarvan de eerste keer op haar werk tijdens een huisbezoek bij een verkouden cliënt. “Het begon met een kriebelhoestje en keelpijn. Ik bleef aan het werk maar voorlopig vanuit huis. Zo ging het een paar weken goed maar toen werd ik steeds zieker. Ik wilde blijven werken omdat ik het erg naar mijn zin had en graag een contract voor onbepaalde tijd wilde, maar op een bepaald moment moest ik me echt voor 100% ziek melden; het ging gewoon niet meer.”
Onbekende ziekte
Het heeft lang geduurd voordat Astrid besefte dat ze Long COVID had. “Het ging steeds slechter. Ik was vaak benauwd en had helemaal geen energie meer. Ik heb een longarts bezocht en ben logopedie gaan doen voor mijn ademhaling. Ook ben ik naar de fysio gegaan. Pas na een jaar ben ik bij C-support terecht gekomen en ben ik met een revalidatietraject gestart. C-support heeft veel van mijn vragen kunnen beantwoorden. Ik begreep gewoon niet wat er aan de hand was en hoe ik met mijn ziekte om moest gaan. Ik heb veel gehad aan de gesprekken met de nazorgadviseur en het huisbezoek van de medisch adviseur.”
Na een paar weken moest ze stoppen met de revalidatie. Haar bloeddruk werd bij inspanning veel te hoog en ze kon niet eens meer lopen. Na onderzoek door een cardioloog bleek haar hart gelukkig in orde. Toch was ze zo ziek dat ze helemaal niet meer kon werken. Haar werkgever was heel meedenkend en wilde haar graag behouden. “Na een tweede jaarcontract was het daarna helaas gedaan en hebben we afscheid van elkaar moeten nemen. Met heel veel tegenzin; mijn werkgever heeft zelfs zwart op wit gezet dat ik terug mag komen als ik weer in staat ben om te werken.”
Kunst maken kan altijd
Hoe ziek Astrid ook was, ze was altijd in staat om met kunst bezig te zijn. Niet meer zo groots als ze in eerste instantie van plan was. “Ik had een prachtig atelier gevonden met hele hoge plafonds. Hier wilde ik grote kunstwerken en installaties gaan maken. Fysiek was ik daartoe niet meer in staat. De rit naar het atelier was al veel te veel voor me. Ik kon niet meer fietsen en zelfs lopen was een opgave. Vriendinnen brachten me soms zodat ik er een dagje kon zijn. Gelukkig kon ik thuis op goede dagen wel met kunst bezig zijn. Ik maakte kleine tekeningetjes en ik begon op mijn telefoon met mixed media; het combineren van mijn verschillende foto’s van kunstwerken en natuur. De afbeelding op de kerstkaart van C-support is daar ook een voorbeeld van.”
Red Dots, gebruikt voor de kerstkaart van C-support en Q-support
“Hoe ziek ik ook ben, in mijn hoofd kan ik altijd met kunst bezig zijn. Ik bedenk van alles en kan het in kleine stapjes uitvoeren. Hier word ik heel blij van. Het geeft me autonomie, iets waar ik ondanks de beperkingen die ik nu heb, toch mee bezig kan blijven. Ik heb de afgelopen periode een reeks zelfportretten gemaakt, de ‘transformatie’. Dit zou ik niet hebben gemaakt als ik niet ziek was geworden. Creatief heb ik een andere afslag genomen, dat leidt tot andere kunst. Als kunstenaar bezig zijn, maakt mij gelukkig”.
Vertrouwen in de toekomst
Astrid heeft verschillende exposities. Op dit moment is werk van haar te zien in het Rijksmuseum Twente. Met hulp van haar man, die ook beeldend kunstenaar is, familie en vrienden is ze in staat om dit te doen. “Ik blijf werk maken en exposeren. In de toekomst hoop ik ook mijn werk als maatschappelijk werker weer op te kunnen pakken. Ik volg nu een re-integratietraject van een jaar. Dit is verplicht vanuit de WIA. Ik heb een coach gezocht die ervaring heeft met Long COVID. Ik blijf werken aan mijn herstel en heb er vertrouwen in dat ik nog stappen kan maken. Als ik mijn situatie vergelijk met die van een jaar geleden, ben ik er duidelijk beter aan toe. Ik hoop dat ik volgend jaar hetzelfde kan zeggen.”
