Corona veranderde het leven van Brian (die we uit oogpunt van privacy uitsluitend bij zijn voornaam noemen) ingrijpend. In een tijdsbestek van een week verloor hij zijn vader en zijn oom, zonder de mogelijkheid tot een passend afscheid. Zijn moeder, broer, zus en hijzelf raakten desalniettemin besmet. Nu kampt Brian met Long COVID en vreest hij voor de gevolgen voor zijn werk en gezin.
‘In maart 2020 was testen nog niet mogelijk’, vertelt Brian. ‘Ik ben twee keer met ernstige benauwdheid op de Eerste Hulppost geweest, maar werd met een saturatiemeter weer weggestuurd.’ Dat gebeurde allemaal na het overlijden van zijn vader. Dat had er al verschrikkelijk ingehakt. ‘Mijn vader viel flauw. We hebben toen een ambulance gebeld en dat is het laatste dat ik levend van hem gezien heb. We hebben niet bij hem kunnen zijn, hem niet kunnen steunen of troosten. Via beeldbellen moesten we de vraag beantwoorden of we de behandeling voort wilden zetten maar dat dit eigenlijk zinloos was. Na een overplaatsing van Den Haag naar Leiderdorp was het heel snel bergafwaarts gegaan. Hij was voor 100% aangewezen op beademing en de vraag was dus eigenlijk of wij ermee akkoord gingen dat de stekker eruit ging. Dat is een verschrikkelijke beslissing, zeker op afstand. Er mochten twee mensen afscheid nemen. Maar hoe doe je dat als je een vrouw en drie kinderen hebt? Uiteindelijk konden we alle vier komen om in een apart kamertje afscheid te nemen, maar toen was hij eigenlijk al weg. Het heeft een week geduurd. Een uitvaart met 30 mensen volgde, met een gesloten kist voor een man van 67 die midden in het leven stond, veel vrienden had, altijd hard had gewerkt. Hij is gewoon uit het leven gerukt.’
Een monster
Daarna begon de lijdensweg van Brian, die een vrouw en drie kinderen van 2, 6 en 9 heeft. ‘Behalve de klachten die ik overhield aan de besmetting werd ik depressief. Dat nam uiteindelijk zulke ernstige vormen aan dat ik een suïcidepoging deed. Achteraf vind ik dat onbegrijpelijk, maar het is een soort monster dat je volledig overneemt. Ik was in shock, ontwikkelde angst- en paniekstoornissen. Ik was bang dat mijn kinderen ontvoerd werden.
Uiteindelijk wilde ik nog maar een ding: rust. Toen heb ik al mijn medicijnen ingenomen. Uiteraard heb ik daarna hulp en begeleiding gekregen. Ik ben zelfs opgenomen in een depressiekliniek. Dat heeft heel veel impact gehad. En ik vind het nog steeds heel moeilijk dat ik de controle over mezelf heb verloren en dat mijn herstel zo lang duurt.’
Lege handen
Voor corona werkte Brian als koerier. Een parttime baan die hij combineerde met de zorg voor zijn drie kinderen. Zijn vrouw werkt full time. ‘Maar werken lukt niet meer. Ik houd last van vermoeidheid, blijf hoesten en heb cognitieve problemen. Ik werk daar inmiddels 19 jaar. Voor corona ben ik nooit uitgevallen. Nu zit ik al bijna anderhalf jaar thuis. Bij de vraagstukken met mijn werk heb ik ondersteuning van C-support gekregen. Daar ben ik echt heel blij mee. Ik word begeleid door een heel deskundige en invoelende adviseur. Ik vrees het moment dat ik twee jaar ziek ben en met het UWV wordt geconfronteerd. Ik heb me laten testen op corona, maar ik testte zo’n lange tijd na de besmetting negatief. Je staat dus ook nog eens met lege handen. Dat gun je je ergste vijand niet.’
De foto’s bij dit artikel zijn niet van Brian, deze dienen slechts ter illustratie.
